تور مجازی: آتشفشان برمو را بشناسید - مجله سرگرمی

آتشفشان برمو (Bromo volcano)، از مشهورترین آتشفشان های اندونزی است که در پرجمعیت ترین جزیره آن یعنی جزیره جاوا واقع شده است. آخرین فوران این آتشفشان در سال 2012 بوده، اما خاکستر و گازهای خروجی از دهانه آن هیچ گاه متوقف نشده اند.

در واقع، علاوه بر برمو چهار آتشفشان دیگر در تنگرکلدرا (Tengger caldera) وجود دارند: کوه باتوک، 2479 متر؛ کورسی ، 2581 متر؛ واتانگان ، 2661 متر؛ ویدودارن ، 2650 متر. اما برمو تنها آتشفشان فعال این مجموعه آتشفشان ها است. خارج از ناحیه کلدرا، چندین قله دیگر هم وجود دارد، مانند: آتشفشان فعال سمرو (Semeru) که مرتفع ترین قله جزیره جاوا است.

در راستا برمو

دسترسی به کوه برمو کار آسانی است؛ می توان با ماشین به دامنه کوه و سپس راستا کوتاهی را تا دهانه پیاده رفت. کوه برمو ارتفاع چندانی ندارد و تنها 2392 متر است. شاید، همین مسئله باعث شده که برمو یکی از محبوب ترین آتشفشان های جهان باشد و روزانه صدها توریست از آن دیدن نمایند.

برای رفتن به برمو در فرودگاه سورابایا (Surabaya)، دومین شهر بزرگ اندونزی، به زمین نشستیم. اتوبوس راه خود را به سمت پارک ملی برمو تنگار سمرو (Bromo Tengger Semeru National Park) در پیش گرفت. در طول راستا هوا بدتر و بدتر می شد و کم کم باران آغاز شد. پس از یک ساعت، بارش متوقف شد و مه غلیظی بوجود آمد. وقتی به محل رسیدیم، ابرهایی از مه خاکستری راستا مارپیچ کوهستان را فرا گرفته بود و آتشفشان برمو، در جایی میان این ابرهای غلیظ پنهان شده بود.

محلی ها مطمئن بودند که این شرایط هوایی کاملاً عادی است. می گفتند: اینجا، بعدازظهرها همواره بارانی است و به احتمال زیاد مه از بین می رود و می توانید کوهستان را ببینید. با این حال، هر لحظه به شدت باران افزوده می شد و در این وضعیت علاقه ای به ادامه راستا نداشتیم و تصمیم گرفتیم به پایین برگردیم.

وقتی آنجا را ترک کردیم هوا کاملاً تاریک شده بود. در مقایسه با یوگیاکارتا (Yogyakarta) و جاکارتا هوای آن جا بسیار عالی بود. اما خیلی زود سرمایی استخوان سوز کوهستان را فراگرفت. لندکروز کهنه روی زمین های سخت لاوا در حرکت بود. صدای بهم خورن دندان های راننده به صدای ترتر موتر لنکروز اضافه شده بود و راننده با اینکه خود را در پتو پیچیده بود به شدت می لرزید. از اینکه چه طور در این مه شدید راستا را گم نمی کند در عجب بودم، تمام راستا خاکستری رنگ به نظرم یک شکل می آمد. خوشبختانه، خیلی زود چشممان به ساختمان یک معبد روشن شد: بالاخره رسیده بودیم.

معبد هندوی پورالوهارپوتن (Pura Luhur Poten)، معبدی ساده و محقر است که توسط محلی های این منطقه ساخته شده و دقیقاً در دامنه کوه برمو واقع شده است. هر سال مراسم یاجهان کاسادا (Yadnya Kasada) به مدت یک ماه در این معبد برگزار می گردد. در این مراسم، مردم محصولاتی چون برنج، میوه، سبزیجات، گل و حتی مرغ و خروس و گوساله هایشان را به عنوان قربانی در دهانه آتشفشان می اندازند تا از خشم نیروهای خفته آتشفشان درامان باشند. اما باوجود این قربانی ها، هر چند سال یک بار مردم شاهد فوران آتشفشان هستند. گدازه های فوران های پیشین برمو را می شد در شیب کوهستان دید. دامنه کلدرا که در اطراف آتشفشان واقع شده است پوشیده از خاکستر است و هیچ نوع گیاهی در این ناحیه سبز نمی گردد. موج هایی از خاکستر، تلماسه های سیاهی بوجود آورده است که به دریای شن شهرت دارند. تعجبی ندارد که کفش های ما پر از شن و ماسه شده بود.

در همین حین، مه کاملاً از بین رفت و خورشید ظاهر شد. اولین پهپاد را به پرواز درآوردیم و تعدادی عکس پانوراما از کوه باتوک و معبد لوهور گرفتیم.

خورشید که بالا آمد، سروکله گردشگران هم پیدا شد. تعداد آن ها بیش تر و بیش تر می شد. ما هم باید درکنار جمعیت که به سمت آتشفشان روانه شده بود حرکت می کردیم. با بالا رفتن از 250 پله ای که از معبد به قله می رسید به دهانه رسیدیم. از دامنه کوه به نظر نمی آمد که راستا تا این حد طولانی باشد و گویی مه و غبار گوگردی آتشفشان به وزن تجهیزات ما افزوده بود و راه رفتن را برای ما سخت می کرد.

نفس نفس زنان به نوک دهانه رسیدیم و با مجسمه گانشا (Ganesha)، خدای هندی حکمت و فرزانگی، روبرو شدیم. دود غلیظی از دهانه خارج می شد و صدای جوشش چیزی از اعماق دهانه به گوش می رسید. بار دیگر، در اثر وزش باد قله برمو در زیر ابرها پنهان شد. لحظه ای خورشید به زیر ابرها می رفت و لحظه ای دیگر بیرون می آمد. در این حین، تبخیر گوگرد تنفس را برای ما سخت نموده بود.

خیلی زود راستا باد تغییر کرد و نفس کشیدن هم برایمان راحت تر شد. بار دیگر پهپاد را برای دریافت عکسی پانوراما از دهانه به پرواز درآوردیم.

از برمو که پایین آمدیم، کفش و لباس هایمان را از شن و ماسه تکاندیم و سوار ماشین شدیم. تمام شب قبل را باریده بود و ماسه ها هنوز تر بودند. خورشید کم کم زمین را گرم می کرد و بخار از زمین بالا می آمد. وزش باد، مه را هم چون ارواحی بر روی زمین به حرکت درمی آورد. شدت مه به حدی زیاد شد که مجبور به توقف شدیم. و از این فرصت برای دریافت چند عکس با لندکروز، سلطان صحراها، استفاده کردیم. 40 سالی از عمر لنکروز می گذشت، اما هنوز سرحال بود. تعداد لنکروزهای این پارک ملی کم نیست و برای اینگونه راستاها بسیار مناسب اند.

بخش دیگری از کلدرا که برنامه داشتیم ببینیم، ساوانا بود.

منظره ای کاملاً متفاوت پیش رویمان بود. دیگر خبری از صحرایی از خاکستر سیاه نبود. آن جا پر بود از سبزه و درخت و ابرهایی زیبا که بر فراز آسمان کلدرا در حرکت بودند. چندین عکس پانورامای دیگر هم در این جا گرفتیم.

چند روزی در دامنه آتشفشان خاموش اتراق کردیم. شرایط آب وهوایی در این محل آن قدر غیر منتظره بود که نمی توانستیم نیم ساعت بعد راپیش بینی کنیم. در اینجا، برخی وقتها باید ساعت ها برای نور مناسب عکسبرداری صبر می کردیم.

اما، درنهایت، برمو روی خوش به ما نشان داد. صبح که شد، کلدرا از هاله ای از مه پوشیده شده بود. کوه ها سعی می کردند مه را پس بزنند و صحنه ای بسیار زیبا به وجود آورده بودند که باعث شد این عکس فوق العاده از آب در بیاید.

در خط استوا، خورشید تقریباً به حالت عمود بالا می آید، به همین دلیل طلوع آفتاب خیلی سریع اتفاق می افتد. اما ما برای دریافت این عکس کاملا آماده بودیم و با اولین پرتو خورشید پهپاد را به هوا فرستادیم.

بعد از ظهر، هوا دوباره تغییر کرد. وقتی داشتیم کلدرا را ترک می کردیم، صدای قطرات باران را که به شدت به سقف اتوبوس می خورد می شنیدیم.

تصویر پانوراما

امیدواریم از دیدن این تصویر پانورامای زیبا لذت ببرید. خرسند می شویم اگر دیدگاه خود را درباره این مطلب با ما و خبرنگارانیی ها درمیان بگذارید.

برای دیدن خاص ترین تورهای مجازی صفحه آن را در خبرنگاران دنبال کنید.

mahsanblog.ir: قدرت گرفته از سیستم مدیریت محتوای مهسان